De eerste week lessen

Er is inmiddels zo veel gebeurd dat ik niet zo goed weet hoe te beginnen. Laat is zeggen dat het goed gaat. Het is lang niet zo alleen als ik denk dat het zou zijn. Ik doe veel met een groepje van Amerikanen, want die zijn er veel.

Ik trek vooral veel op met Claire, ze doet film en woont ook in Hampstead. Ze is wat minder Amerikaans dan de gemiddelde die hier rond loopt. Helaas is een van haar vrienden wel heeeeel erg het stereo type. Echt lekker Amerikaans zeg maar, alles is of helemaal fantastisch of helemaal buk. En als je dat nou zelf vind, okee, maar zij heeft de neiging dit z'n 100 per 5 minuten te herhalen. Nou ging het om eten, dus dat vind ik ook een moeilijk onderwerp zonder niet te veel mijn mening door te drukken. Niemand van die groep kan koken trouwens. Ze eten normaal allemaal in de hal dus weten echt niks. Maar dan ook echt niks, dat je geen eend met sinaasappel jus maakt (zag wel heel veel end, kwartel en hele bouten varken in de supermarkt :) maar dat je een 10 minuten duurdere discussie kan houden hoe moeilijk het is om een uit te snijden... Dan vind ik het heel lastig om niet op geven moment even precies uit te leggen hoe dat moet. Let wel, ik had al drie keer zachtjes geopperd hoe het moest, dat laag voor laag afpellen niet helemaal optimaal was. Dus er word veel buiten de deur gegeten, maar helaas niet te veel uitdagende dingen. Die avond waarom ik niet helemaal lekker met die ene kan opschieten, zaten we in pizza express…. :( Gelukkig had ik de mc donalds weten voorkomen, want dat is eigenlijk wat iedereen wil. Dat kent iedereen dus dat is veilig, en ook al roepen ze heel hard dat ze allemaal nieuwe dingen willen proberen, alles wat er niet bekent uitziet word ontweken. Dus we zaten daar en deze Amerikaanse was verkouden, dus kon, volgens haar zelf totaal niks proeven. En ze had blijkbaar de pizza van haar leven besteld, want ze bleef maar zeggen dat ze dood zou gaan als ze niet iets zou proeven. Dat ze eigenlijk zelfmoord zou plegen omdat ze net nu beetje verkouden was en niks proefde bij deze mega mega lekker pizza. Dit demonstreerde ze door de hele pot chili over haar pizza heen te gooien en vol te houden dat ze niks proefde. Iedereen moest heilig beloven een stukje te proeven en dan precies te vertellen hoe dat stukje pizza proefde, en we mochten niet het minder lekker beschrijven dan het was.. Zucht. Het was vooral heet vond ik, en beetje smaakloos, maar heb heel erg mijn best gedaan het goed en lekker te beschrijven. Ikzelf had helaas niet goed op het menu gekeken en had een light pizza, dus er was een royaal gat in gebrand zodat ik niet te veel zou eten… nogmaals zucht.
Maar meestal is het eten wel leuk, ik heb tot nu toe iets van 3 keer voor Claire gekookt. Wat veel beter is dan alleen koken en eten. Meestal ben ik wel in de avond met mensen, dat is de tijd dat je opeens zo verschrikkelijk alleen kunt voelen. Het komt opeens en is soms echt lastig om je er weer overheen te zetten.

Het is gek hoor zn grote stad, ik kom natuurlijk uit zn klein provincie stadje. Ik vond amsterdam al groot een paar jaar geleden en uit elkaar gevallen en vies. Parijs heb ik een keer of 10 over gedaan voordat ik dat leuk vond met mega straten en al dat verkeer. En in Parijs zie je natuurlijk alleen maar het toeristische centrum. Nu zit ik bijna elke ochtend vast geklemd als een haring in de Tube. Gezellig tussen andere studenten, zaken mensen en moeders met kinderen met wel hele nette pakjes aan. Voordat ik met de metro ga heb ik nog een bus en nadat ik mij met 100 keer sorry uit de Tube heb gewurmd bij London Brigde ben ik 45 min verder. Dan sta ik bij Guy’s hospital en op King’s campus. Een combinatie van oude troep, mooie oude troep en modern. Het geeft een bizar gevoel daar te lopen. Ook al heb ik niet in alle gebouwen les, het is gek om door arcades van marmer te lopen en dan de studenten vereniging van King’s te zien. En om les te hebben in een soort ouderwets frans appartementen complex. Waar een class room is met 150 microscopen en een leraar die je niet ziet maar wel hoort door de microfoon en ziet dat hij er is, want zijn preparaat beweegt. Het is zo massaal vergeleken met wat ik doe in Utrecht. Alleen de skills trainingen van pharmacy zijn niet zo massaal. Daar krijgen we les in patiënt gesprekken, het checken van een medicijn voorschrijving en praten met een arts. Iets wat ik later dus nooooooit ga doen en ook nog nooit geoefend had. Inmiddels heb ik vervangend werk voor de meeste van deze skills. Toch was dat de eerste keer dat een leraar heel hartelijk was en echt even met me kletste, en me ook lekker voor lul zette voor de klas. Hij vroeg hoe het was om pharmay te studeren in Nederland, maar dat kon ik natuurlijk niet vertellen. Dus toen maakte hij allemaal grapjes over mij en mijn skills. Die ik trouwens al had laten zien in een toneel stukje met een schreeuwende klant die totaaal niet tevreden was en die ik moest kalmeren en moest uitleggen hoe ze haar medicijn moest gebruiken. Dat eerste lukte redelijk, maar alle info die ik moest geven over het gebruik van het medicijn en ze misschien allergisch was, was ik totaal vergeten. Niet echt lekker dus, het Engels spreken voor een groep verbeterde de situatie ook niet echt. De feedback was dat ze het goed vonden gaan voor de eerste keer, en dat ik zeker goed dingen had gedaan. En dat ik inderdaad helaas alle informatie te vragen en geven, maar dat het voor de rest goed was. Het was niet voordat ik in de bus zat dat ik bedacht dat het misschien gewoon Engelse beleefdheid was. Dat ze misschien bedoelde dat het helemaal buk was, maar dat ik dat met mijn Nederlandse botheid niet had gemerkt. Ik vind het maar lastig om te interpreteren… Het zelfde merkte ik met een van mijn leraren die elke keer zei, als er problemen zijn of vragen, je mag altijd mailen. En toen ik dat vrolijk deed werd ik toch iets minder uitgebreid beantwoord en vooral veel door verwezen.. Ach, ik moet een beetje wennen.

Zij volgens mij ook, ik dacht dat Utrecht slecht geregeld was maar hier proberen redelijk goed om net zo te zijn. Niemand weet iets van farmacie af, niemand snapt mijn timetable of wie ik moet bereiken. Ik ben volgens mij wel 5 balies af geweest voordat ik dingen geregeld kreeg. Toen kwam ik er achter dat pharmacy niet eens wist dat ik kwam, en zij kwamen er achter dat ik was. Dus alles moest nog beetje geregeld worden. Dus ik blijf maar aanpassingen krijgen in wat ik moet doen en wat ik mag laten. Vandaag weer een meeting gehad met 3 mensen om te bespreken welke examens ik wel en welke ik niet zou doen. Wat voor vervangende opdragen ik ga doen en welke lessen ik moet volgen. Hoe ik handtekeningen verzamel of dat ik dat niet doe. Kortom ze zijn echt blij dat ik er ben… Het vult lekker hun dagen zei hij…. Oh oh, dat is nu al een punt aftrek voordat ik dat examen doe. Ohja en ik moet ook een rekentoets doen, dus ga binnenkort jet maar even om uitleg vragen want heb geen idee meer hoe je het totaal uitrekent van 33 dagen, 2 keer 2,75 mg per dag. Daar hebben we reken machines voor zou ik zeggen, maar hier niet, helaas.

Mijn andere lessen zijn ook begonnen, lekker ingewikkeld maar wel super interessant. Over oxidative stress, dode cellen en teleomeres. (geen idee of het allemaal goed gespeld is. )

Vanavond weer uiteten… en dan naar een club, dus ben benieuwd. Ik heb wel iets gevonden wat ik lekker vind, en niet mega duur is, om te drinken. Ik vind Cider echt veeel beter dan bier. Ze zijn hier trouwens helemaal gek op Amstel, geen idee waarom. Het is zo duur london, dat blijft mij verbazen, je makkelijk 8 pond betalen voor een glas huiswijn, dat is ongeveer 10 euro.
Nu weet ik echt niks meer te vertellen. Het gaat goed. London is niet liefde op eerste gezicht, maar is bruist wel iets in de stad. Ook al ga je om drie uur in de nacht terug naar west London, er staat nog steeds een driebaans rij voor het stoplicht. En ondanks dat je klem staat in de tube het geeft toch een gevoel van whoooo, ik ga naar de universiteit in london. En sta hier vrolijk, moe, saggerijnig en alleen tussen allemaal mensen die hier ook wonen. Als ik van campus een naar campus twee loop, en waterloo bridge oversteek, die ik aan de ene kant het oude london, met grote magistrale gebouwen langs de Thames en Big Ben op de achtergrond en aan de andere kant, het totaal andere maar ook niet lelijke skyline van het zaken district (dat denk ik tenminste, moderne flats en dat soort dingen). Heel absurdistisch om te denken dat ik die brug nog meer dan 100 keer ga oversteken.

Het is misschien een warrig verhaal met veel fouten, maar ik ben redelijk moe en het is niet voor een punt, maar puur mijn gedachten stroom om jullie te laten lezen wat ik denk en mee maak. Heel veel liefs aan iedereen.
xxx