Eerste avond alleen
Blijf op de hoogte en volg Sophie
04 Januari 2015 | Verenigd Koninkrijk, Londen
De deur is 2 min geleden achter me, met een redelijke ferme en definitieve klap door de mega drang die op de deur zit, dicht geslagen, en nu achter mijn computer. Het is echt een lekker open gebouw waar ik zit, een soort van hobbit formaat gang met allemaal branddichte deuren die elke keer met een klap dichtslaan. Ze stoken het ook goed op, zodat als je uit de kou en regen komt, dus dik ingepakt, gelijk rood uitslaat van de hitte en er charmant uitziet als je huisgenoten ontmoet. Niet dat die er veel zijn, iedereen sluit zich op, denk dat ik iedereen als verlaat kerst cadeau maar een soort van deur klem ding moet even.
Ik staar naar mijn illegale kaarsen, in een kamer vol met spullen die van mij zijn, maar nog niet echt mijn kamer is. Zo net liep ik nog met mijn ipod vanaf de Tube naar huis, door een lange straat met allemaal vage winkels. Ik hoorde een liedje wat me onwijs aan thuis deed denken. Aan een warme kamer met veel kaarsen, papa die hard mee brult, chips en pina’s en siroop. Het liedje hoort echt bij thuis, met veel moeite heb ik papa kunnen uitleggen welke ik bedoelde, want weet nooit hoe de cd heet. Nu weet ik inmiddels, na op mijn ipod te hebben gekeken dat Jimmy Balondo heet van paolo conte. Gelukkig heeft mam mij geholpen elk stukje ruimte van mijn al volle kamer op te vullen met lekkers. Dus ik zit ook aan de siroop en straks aan de wasabi bollen, lekker Engels….
Net twee uur lang intro gehad met dat we allemaal door een wen proces gaan, met een sinus van liefde en haat voor de engelse cultuur. Dus eerst alles leuk en nieuw, en dan zouden we ons gaan ergeren aan bepaalde dingen. Vervolgens kwam de oppervlakkige gewenning enz. Daarna kregen we uitleg welke emoties en tekens er waren van ongelukkigheid. Hoe je je dan kon voelen en dat je dan vooral naar een van de vier instansties kon gaan om te praten. Voor elk gevoel volgens mij iets anders. Dus heimwee kon naar iemand anders dan irritatie over engelse.. volgens mij.. ik begreep het verschil tussen personal tutor, tutor, counselor en nog een paar andere niet helemaal. Het kwam er op neer en zijn veeeeeel mensen om mee te praten als je je niet fijn voelt. Naar mijn idee praat je dan met het thuis front, maar misschien vergis ik me. Misschien is het handiger om je emoties in je beperkte engels uit te leggen aan iemand die je niet kent… mmm.. ik snap nu wat ze bedoelen met cultuur schok. Ik doe wel allemaal heel stoer maar vind het behoorlijk pittig, iedereen lijkt toch in een soort van groepen gekomen te zijn, bleek uit de paar handen die omhoog gingen die niemand kende. Er schijnt ergens een Nederlander rond te lopen, maar tussen die ±300 studenten nog niet kunnen terug vinden. Er zijn überhaupt maar 15 vanuit Europa de rest is allemaal US. En heeeeel veel chinezen, maar maar een echt uit China.
Om te voorkomen dat mam elke keer het zelfde moet vertellen aan iedereen die het weten wil, ga ik denk ik af en toe hier schrijven. Weet niet hoe lang het elke keer word, of dat het heel veel herhaling word, maar gelukkig is het lezen niet verplicht, de meesten van jullie zitten immers niet meer op de universiteit…
Dit was het dan, ik ga denk ik eens aan elke dicht deur kloppen om me voorstellen.
Heel veel liefs aan iedereen.
Ik staar naar mijn illegale kaarsen, in een kamer vol met spullen die van mij zijn, maar nog niet echt mijn kamer is. Zo net liep ik nog met mijn ipod vanaf de Tube naar huis, door een lange straat met allemaal vage winkels. Ik hoorde een liedje wat me onwijs aan thuis deed denken. Aan een warme kamer met veel kaarsen, papa die hard mee brult, chips en pina’s en siroop. Het liedje hoort echt bij thuis, met veel moeite heb ik papa kunnen uitleggen welke ik bedoelde, want weet nooit hoe de cd heet. Nu weet ik inmiddels, na op mijn ipod te hebben gekeken dat Jimmy Balondo heet van paolo conte. Gelukkig heeft mam mij geholpen elk stukje ruimte van mijn al volle kamer op te vullen met lekkers. Dus ik zit ook aan de siroop en straks aan de wasabi bollen, lekker Engels….
Net twee uur lang intro gehad met dat we allemaal door een wen proces gaan, met een sinus van liefde en haat voor de engelse cultuur. Dus eerst alles leuk en nieuw, en dan zouden we ons gaan ergeren aan bepaalde dingen. Vervolgens kwam de oppervlakkige gewenning enz. Daarna kregen we uitleg welke emoties en tekens er waren van ongelukkigheid. Hoe je je dan kon voelen en dat je dan vooral naar een van de vier instansties kon gaan om te praten. Voor elk gevoel volgens mij iets anders. Dus heimwee kon naar iemand anders dan irritatie over engelse.. volgens mij.. ik begreep het verschil tussen personal tutor, tutor, counselor en nog een paar andere niet helemaal. Het kwam er op neer en zijn veeeeeel mensen om mee te praten als je je niet fijn voelt. Naar mijn idee praat je dan met het thuis front, maar misschien vergis ik me. Misschien is het handiger om je emoties in je beperkte engels uit te leggen aan iemand die je niet kent… mmm.. ik snap nu wat ze bedoelen met cultuur schok. Ik doe wel allemaal heel stoer maar vind het behoorlijk pittig, iedereen lijkt toch in een soort van groepen gekomen te zijn, bleek uit de paar handen die omhoog gingen die niemand kende. Er schijnt ergens een Nederlander rond te lopen, maar tussen die ±300 studenten nog niet kunnen terug vinden. Er zijn überhaupt maar 15 vanuit Europa de rest is allemaal US. En heeeeel veel chinezen, maar maar een echt uit China.
Om te voorkomen dat mam elke keer het zelfde moet vertellen aan iedereen die het weten wil, ga ik denk ik af en toe hier schrijven. Weet niet hoe lang het elke keer word, of dat het heel veel herhaling word, maar gelukkig is het lezen niet verplicht, de meesten van jullie zitten immers niet meer op de universiteit…
Dit was het dan, ik ga denk ik eens aan elke dicht deur kloppen om me voorstellen.
Heel veel liefs aan iedereen.
-
04 Januari 2015 - 20:25
Marlou:
Hey lieve soof!
Wat vind ik het ontzettend fijn om wat van je te horen! Heb zoveel aan je moeten denken de afgelopen dagen.. Hoe de eerste indruk voor je zou zijn, hoe je je daar zou voelen, hoe het eruit ziet, en hoe de mensen op je reageren. Fijn om te horen dat het gebouw waar je in woont, althans op een bepaalde manier, comfortabel voor je voelt, alhoewel dat nog steeds niet eens dichtbij een thuisgevoel komt, maar ik denk dat dat iets is wat je ook alleen maar, zoals het woord het omschrijft, thuis kunt voelen. Waar je familie en je meeste dierbare mensen aanwezig zijn, rondom jou heen. Maar zoals ik jou ken, weet ik zeker dat jij er meer dan het beste van gaat maken! Ik ben erg benieuwd hoe dat de komende weken gaan verlopen, en hoe je het zult ervaren. Het zal vast en zeker af en toe als eenzaam voelen, maar weet dat alles wat nu heel ver van je verwijderd lijkt te zijn, eigenlijk heel dicht bij is. Dat er ontzettend veel mensen zijn die aan je denken, er voor je zijn, als is het maar in gedachten of in de vorm van een bericht. Lieve soof, je bent niet alleen, en vergeet nooit dat er altijd mensen zijn die jou voor de volle 100% steunen! Doe je best, ik geloof in je! Hopelijk tot snel.
Heel veel lieve knuffels,
Marlou. -
04 Januari 2015 - 21:59
Pa Paul:
Hey Sophietje, mooi verslag en met die eenzaamheid komt het wel goed. Weet nog dat ik alleen op mijn kamertje in de Graaf Flori.osstraat in Rotterdam zat..... onwijs alleen. Maar na paar dagen college heb je vrienden. Cheer up!! En geef het en hen de kans en een beetje tijd om een groe te vormen.
Geen avond in de pub dus meer. Ben je lekker uitgerust morgen. xx Pa Paul
-
06 Januari 2015 - 06:41
Jantien:
Hoi Sophie,
Alle begin is moeilijk maar ik vind het heel knap dat je dit doet.
Aan die gekke Engelsen wen je wel en Londen is een fantastische stad.
Zet hem op!! -
10 Januari 2015 - 22:18
Marijke:
Sophie,
Heb je die andere Dutchie al gevonden?
Marijke.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
